Op sommige dagen voelt het alsof het leven veel te snel gaat. Andere keren heb ik het gevoel dat ik vastzit in een oneindige droom waarin tijd niet bestaat en de dagen te lang zijn. Ik weet niet welke van deze twee ik liever heb om eerlijk te zijn.

 

Toen ik jonger was, wilde ik zo veel. Ik dacht dat ik nu arts zou zijn - nou ja, niet letterlijk, maar in ieder geval op weg om er een te worden. Sinds ik die droom jaren geleden heb losgelaten, voelt het leven een beetje leeg. Er is altijd dat verlangen naar hopeloze dromen die ik niet heb nagestreefd. En het is niet hetzelfde als spijt; begrijp me niet verkeerd. Ik heb geen spijt van de paden die ik niet heb bewandeld, maar ik denk dat ik rouw om het optimisme dat mijn jongere zelf leek te hebben.

 

Ik vertel anderen altijd dat het nooit te laat is om je dromen na te jagen. Gelukkig geloof ik dat zelf ook van harte, maar wat gebeurt er als je niet meer weet wat je droom is? Wat valt er dan na te jagen, te vervullen? Wat is jouw doel, wat is het mijne? Ik heb nooit vrede gehad met waar ik ben geweest, maar het lijkt erop dat ik iets najaag dat niet bestaat. Misschien moet ik helemaal niets najagen. Misschien is dat de les die ik moet leren, maar het zou fijn zijn om weer een doel te hebben. Het gevoel hebben dat ik ergens naar op weg ben.

 

Ik hoop snel te ontdekken wat ik echt wil, waar mijn hart blij van wordt. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik het aan jongere-ik verschuldigd ben om alles te bereiken wat ze wilde. Daarom doe ik altijd een miljoen dingen tegelijk, want ik kan haar niet in de steek laten. Het is belachelijk, ik weet het, maar het is moeilijk om alles los te laten. Wie ik ooit wilde zijn.

 

Dus totdat ik erachter kom, zal ik herinneringen maken. Namen, foto's, alles verzamelen om aan vast te houden als het allemaal zinloos voelt. Ik zal te snel en te langzaam tegelijk bewegen. Misschien kom ik mezelf in het midden tegen, waardoor ik precies op tijd zou zijn.